O Apalpador, persoaxe do Nadal galego

O noso centro, desde hai uns anos, sumouse á iniciativa de moitos outros colexios galegos, de recuperar a figura do Apalpador ou Pandigueiro. 

Este vello carboeiro é moi respectuoso co medio ambiente e anímanos a coidar da natureza e do noso entorno.

Xunto co Apalpador, hai outras persoaxes típicas que coñecen ben os nenos e nenas vascos e cataláns, son éstas :

Na escola agardamos a visita do Pandigueiro para contarlle todo o que estamos a aprender co noso proxecto anual do Planeta Verde e o concienciados que estamos co coidado dos nosos bosques.

Desde a biblioteca, a profe Eva contounos a historia do Apalpador e fixemos uns libriños :

Atoparedes as instruccións para facelo, se premedes na imaxe:

Temos un xogo para coñecer mellor a flora e a fauna do Caurel, a terra do Pandigueiro:

Se queredes xogar, non dubidedes en descargalo!!

Neste vídeo, podedes ver donde vive o Pandigueiro, os animais que atopa no Caurel e o que máis lle gusta facer :

E co cantareiros e cantareiras que somos no CRA de Bergondo, non podían faltar unhas cancións sobre esta persoaxe do Nadal galego.

Paco Nogueiras 

Mamá Cabra

Pablo Díaz

Canción e baile do Apalpador

Orientacións para a estimulación da linguaxe

O contorno familiar non só é o ámbito natural para o desenvolvemento da comunicación, é tamén o único que pode proporcionar unha estimulación intensiva ao longo dos 365 días do ano. Por outra parte, esta estimulación está profundamente unida ás condutas espontáneas e naturais da vida cotiá.
Dentro das actividades da vida diaria hai algunhas que, pola especial relación que se produce entre o neno e os pais, son moi apropiadas para a estimulación da linguaxe: a comida, o baño, o vestirse, o deitarse, cando o/a fillo/a xoga...

As distintas actividades da vida diaria son moi axeitadas para estimular a linguaxe das nenas e dos nenos.

Pero ademais non só se poden aproveitar estas situacións naturais e espontáneas da vida diaria para a estimulación da linguaxe do/da neno/a, tamén podemos provocar nós algunhas situacións como comprar un conto e lerllo ou polo menos mirar os debuxos, contarlle algún conto adaptado á súa idade, ir a unha feira, ao campo, ao parque... e comentar o que vemos.

ALGUNHAS ACTIVIDADES MÁIS CONCRETAS

Non darlle demasiados mecos

• A sobreprotección atrasa o desenvolvemento xeral e, polo tanto, a linguaxe. Débese fomentar a autonomía, animándoo a facer cousas e valorar o que fai aínda que sexa imperfecto.

Calquera forma de comunicación é interesante

• Favorecer un clima familiar agradable no que o/a neno/a experimente o pracer e a necesidade de comunicarse. Esta comunicación pode ser oral, utilizando algún son ou palabra, e tamén xestual, sinalando ou indicando algo coa man.

Ofrecer bos modelos de expresión oral

• Non falarlle á présa.
• Evitar a afectación e o meco ao falarlle.
• Articular ben.
• Utilizar un vocabulario adaptado ao/á neno/a, pero facendo este cada vez máis amplo.
• Evitar os ruídos de fondo que dificultan a discriminación auditiva.
• Fomentar a conversa aínda que, por parte do/da neno/a, sexa moi sinxela.

Favorecer a mobilidade e a axilidade dos órganos buco-faciais

• Xogar a poñer caras feas, a facer movementos da lingua, a facer vibrar os labios… e observar a cara nun espello.
• Acostumar o/a neno/a a utilizar un pano cantas veces o necesite e a limpar os mocos correctamente de forma autónoma.

Favorecer a percepción auditiva

• Chamar a atención sobre algún son e pedirlle silencio para escoitar mellor, procurando que centre a atención no que oe: ”parece que chamaron á porta, ¿quen será?”, “óense voces, ¿quen chegaría?”
• No campo: óese cantar un paxaro, ¿onde estará? Igualmente escoitamos as ras dun estanque, o zoar do vento entre as árbores, os sons doutros animais, o son da choiva...
• Na cociña: fixámonos no ruído da batedor, do muíño, no son rítmico de bater os ovos, da auga da billa…
• Cando lemos un conto ou xogamos co/coa neno/a, imitar as voces das distintas personaxes, enfatizando a entoación.
• Xogar a adiviñar polo son o que acontece en sitios próximos: ¿a ver se adiviñas que pasa na rúa?, ¿que fai mamá na cociña?, ¿que programas emiten na tele?...
• Pechamos os ollos e escoitamos un anuncio da tele intentando identificar distintos sons.
• Confeccionar un “diccionario infantil” utilizando debuxos feitos polo/pola neno/a, recortes de publicidade... e ir clasificándoos pola súa letra inicial e engadindo os que vaian xurdindo.

 

Que fomenten a correcta articulación

• Cando un neno ou unha nena ten dificultades específicas nalgún fonema, non convén que as persoas adultas fixen constantemente a súa atención e a do neno ou nena sobre este defecto. É mellor devolverllo ben pronunciado, poñendo énfase na articulación correcta pero sen chamar a atención do rapaz ou da rapaza sobre o fonema mal articulado.

Que amplíen o vocabulario comprensivo e expresivo

• Observar o que vemos polas fiestras da casa.
• Comentar o que vemos a través da fiestra do coche adaptándonos á idade do/da neno/a: animais, árbores, edificacións, características da paisaxe...
• Nos contos con pouco texto e abundantes imaxes, ir nomeando o que aparece nos debuxos, fotos, láminas... segundo o seu interese.
• Cando facemos algunha reparación na casa (ao ordenar caixóns, armarios…) buscar a colaboración do/da neno/a e ir verbalizando o que facemos. Da mesma maneira podemos proceder cando facemos unha ensalada, un pastel ou outra comida.

• Ao saír de compras, comentar as cousas que hai na tenda. Nomear o máximo de cousas e non só o que se vai comprar.
• Aproveitar a excursión ao campo ou unha saída ao parque para ampliar o seu vocabulario.
• Fomentar e propiciar as situacións de diálogo . Falarlle e escoitalo/la moito, de maneira que se estableza unha situación estimulante, desde o punto de vista lingüístico, na que o/a neno/a reciba numerosas e variadas mensaxes e sexa incitado/da a responder activamente coa súa propia linguaxe.

• Responder as preguntas que faga: ¿que é?, ¿para que serve?, ¿por que? Convén que as respostas sexan sinxelas e teñan un carácter explicativo.
• Comentar en voz alta o que se está a facer.
• Comezar a resposta do/da neno/a dicíndolle a primeira sílaba, palabra ou frase para que a remate: ”poñemos o panta…”, “a tesoira serve para…” Non importa que a resposta sexa incorrecta, como “eta” por chaqueta ou “atos” por zapatos. O importante é que se exprese. Nós reforzaremos a resposta devolvéndolle a palabra completa, pero sen corrixila de forma explícita.
• Recoller o enunciado que construíu mal e devolverllo aplicándolle algunha corrección e/ou ampliación.

- Pai: ¿que é?
- Neno: u fate
- Pai: un elefante grande
- Pai: ¿qué é?
- Neno: ote
- Pai: si, un coche vermello

FACER DA ESTIMULACIÓN DA LINGUAXE UN XOGO DIVERTIDO NO QUE TOMAN PARTE @S NEN@S E AS SÚAS FAMILIAS  

Estas recomendacións están extraídas dun material elaborado pola Xunta de Galicia e mailos Equipos de Orientación específicos.